In opdracht van zes culturele centra uit de Brusselse rand, schuimden we in 2013 de scholen in de Brusselse rand af met een verwerkende workshop bij de theatervoorstelling “Zetels van Goud” van het gezelschap Laïka. Deze voorstelling is trouwens een absolute aanrader, mocht je nog de kans krijgen om die te bekijken.
Dit schooljaar gingen we opnieuw in op een gelijkaardige vraag uit de Brusselse rand. Deze keer werkten we een workshop uit voor de eerste graad rond de voorstelling 'het Ding en ik' van het creatieve viertal Tim David, Jakob Verstichel, Anastassya Savitsky en Riet Muylaert. De voorstelling baseert zich op de gelijknamige kunstzinnige graphic novel van Shaun Tan.
Het verhaal begint met de ontmoeting tussen een jongen en een ongewoon ding dat hij op het strand aantreft. Het ding leeft en is uniek, anders, lijkt niet van deze wereld en voelt zich verloren. Naast de jongen kijkt niemand er echt naar om. Toch lukt het de jongen om al spelend een soort vriendschap op te bouwen met dit rare verloren voorwerp. De voorstelling zet kinderen aan het denken over hun houding naar dat wat anders is en onvertrouwd. In de workshop gingen we daar dieper op in.
In de zomervakantie bezochten we vijf boeiende kinderen. Gewapend met onze slimme telefoon schetsten we een kort portret van Ayman die schrik heeft van Slenderman, van Léa die zich thuis voelt bij haar beste vriendin, van Daria die graag schaakt met haar papa, van Alice die droomt van liefde voor de wereld en van Zinédine die graag worstelt met zijn broer in de zetel.
In de workshop lieten we de leerlingen druppelsgewijs kennis maken met deze vijf 'onbekende' kinderen. Spelenderwijs vonden we antwoorden op volgende vragen: “Wat is mijn eerste indruk van hen? Klopt dat wel? In hoeverre zijn ze anders dan ik? In hoe verre lijken ze op mij? Met wie zou ik bevriend willen zijn? Enzovoort.” Het was voor sommigen een uitdaging om zich in te leven in de leefwereld van iemand anders. Niets is altijd wat je denkt dat het is en soms is het dat dan weer toch. Verwarrend allemaal, toch?
De leerlingen leerden ook nieuwe dingen over elkaar. Net zoals wij over hen. Wij onthouden alvast dat de meerderheid van de kinderen in de Brusselse rand al op jonge leeftijd meerdere talen kent, graag spaghetti eet, geen enig kind is en zich vooral thuis voelt bij zijn ouders.
Voor ons was het opnieuw een leerrijke ervaring om als doorgewinterd backpacker met de fiets, tram of metro naar de scholen te trekken. Merci voor alle aangeboden tassen koffie, uitgestoken helpende handen, babbels in de lerarenkamer en spontane knuffels en verhalen van jullie leerlingen. Ditmaal kreeg Studio Globo Brussel versterking van collega’s uit Antwerpen en Gent.
